Όταν όλα πάνε στραβά και εναντίον σου, προσπαθείς να ρίξεις κάπου το φταίξιμο.Φυσικά και δε φταίς πάντα εσύ,ούτε είσαι η αιτία για όλα τα προβλήματα..αλλά ποιος φταίει στη τελική ;
Συνήθως υπάρχουν κάποια στάδια :
1.Αρχικά, κατηγορείς τον εαυτό σου.. "Εγώ φταίω που δεν πρόσεχα", "Εγώ φταίω που δεν είπα την αλήθεια", "Εγώ φταίω που δεν έκανα τις δουλειές μου όταν έπρεπε" κ.λ.π.
2. Ύστερα, κατηγορείς άλλα άτομα... "Η μάνα μου/ Ο πατέρας μου φταίει γιατί δε μου το θύμισε", "Το αφεντικό μου φταίει γιατί είναι βλάκας", "Η κολλητή μου/Ο κολλητός μου φταίει γιατί ενώ το είχα ξαναπεί δε με άκουσε", "Η αδερφή μου/Ο αδερφός μου φταίει γιατί με νευρίασε"
3.Στο τέλος, κατηγορείς αντικείμενα ή οτιδήποτε άλλο υπάρχει που δεν σκέφτηκες... " Το τραπέζι φταίει γιατί βρίσκεται σε αυτή τη θέση", "Ο υπολογιστής φταίει γιατί κόλλησε και δε μπόρεσα να στείλω το email", "Το κινητό φταίει γιατί τελείωσε η μπαταρία και δεν πρόλαβα να πάρω το τηλέφωνο που έπρεπε".
Γενικά,δε συνηθίζουμε να ρίχνουμε ευθύνες στον εαυτό μας,αλλά μόνο σε άλλους.Έχουμε την ανάγκη να ρίχνουμε την ευθύνη σε κάποιον ή κάτι.Πρέπει να υπάρχει μια αιτία για όλα δηλαδή, γιατί δε μπορούμε να το δεχτούμε αλλιώς.
Δε μπορούμε να θεωρούμε όμως ότι πάντα φταίει κάτι άλλο, γιατί στη τελική και εμείς κάπου θα έχουμε μερίδιο ευθύνης.Δεν είναι εύκολο να τα ρίχνεις στον εαυτό σου και να διακρίνεις τα αρνητικά ούτε είναι ωραίο. Όλοι έχουμε τις δικές μας ευθύνες για τις πράξεις μας, τις δικές μας ανάγκες, τις δικές μας υποχρεώσεις και τις δικές μας συνέπειες.
Είναι βέβαια κάποιες φορές που νιώθεις ότι έχεις πει τα πάντα, ότι έχεις κάνει τα πάντα,ότι έχεις προσπαθήσει όσο ποτέ άλλοτε , ότι έχεις δώσει τα πάντα και αργά ή γρήγορα θα πάρεις ό,τι έδωσες.
Εκεί λοιπόν έρχεται η ζωή και το κάρμα για να σε διαψεύσουν.Δε σκέφτονται όλοι οι άνθρωποι τα ίδια με εσένα,ούτε πράττουν όλοι το ίδιο με εσένα.Δε σκέφτονται όλοι το δικό σου καλό ή τα δικά σου συναισθήματα.
Το ξέρω πόσο δύσκολο είναι να περιμένεις,να περιμένεις και να μένεις ανικανοποίητος και απογοητευμένος.Πίστεψε με.
Αλλά η τοξικότητα κάποιων ανθρώπων δε σε βοηθάει να αλλάξεις,να νιώσεις σίγουρος για τον εαυτό σου και ολοκληρωμένος.Νιώθεις παραμελημένος και μόνος σου ακόμα και αν σε περιβάλλουν άτομα.Όλοι έχουμε κάνει και κάνουμε και θα κάνουμε λάθος επιλογές.
Το μόνο σίγουρο ; Δε γλιτώνουμε.Η μοναξιά και το ανικανοποίητο πάντα θα κάνουν αισθητή την παρουσία τους.
Μπορούμε λίγο να ελαφρύνουμε την κατάσταση όμως αν δεν περιμένουμε από τους άλλους να μας δώσουν όλο τους το είναι από το "Καλησπέρα",αν δεν περιμένουμε να μας εκφράσουν όλες τους τις σκέψεις και όλα τους τα συναισθήματα.Αν μας αποδέχονται τελικα ρε παιδί μου.
Όχι.Δεν είναι απαισιόδοξο.Είναι ρεαλιστικό.Κανένας δε θα καταλάβει και δε θα ενδιαφερθεί περισσότερο για εσένα εκτός από τον ίδιο σου εαυτό.Η καλύτερη,πραγματική και πιο σταθερή σου σχέση είναι πρώτα αυτή με τον εαυτό σου.Αν δεν τον αγαπήσεις και δε τον γνωρίσεις there’s no hope my friend.
Όχι.Δε σου λέω ότι μπορείς μια ζωή χωρίς ανθρώπους στη ζωή σου.Το αντίθετο.Κάνε όμως την προσπάθεια για τον εαυτό σου και μετά θα έρθουν και οι άλλοι.
Το σημαντικό είναι ότι η ευτυχία του καθενός εξαρτάται από το αν έκανε αυτά που ήθελε ο ίδιος, αν είπε αυτά που σκεφτόταν, αν βρίσκεται στην κατάσταση που ο ίδιος φανταζόταν και όχι στο πώς οι άλλοι μας φαντάζονται.
Αν θέλεις να προχωρήσεις,να τελειώσει γρήγορα ό,τι περνάς και να νιώθεις έστω και λίγο χαρούμενος, θα μπορούσες να αναγνωρίσεις τις ευθύνες σου, να μπορέσεις να βρεις τη λύση που πριν δεν έβλεπες καθαρά και να πιστέψεις ότι όλα θα πάνε καλύτερα και αν δεν πάνε καλύτερα δεν έχει τελειώσει ακόμα,όπως μου έμαθε η ζωή και η μητέρα μου!Αν δε δώσεις ευκαιρίες σε ανθρώπους και σε καταστάσεις δε θα δεις τί έχανες,δε θα πάρεις πράγματα και εμπειρίες,δε θα ξέρεις τι να ψάχνεις και στη τελική δε θα γνωρίσεις τον ίδιο σου τον εαυτό.
Και εγώ που σου τα λέω όλα αυτά δεν τα ακολούθησα πάντα κατά γράμμα,αλλά με προσπάθεια και θετική σκέψη όλα πάνε σιγά σιγά όπως τα ήθελες.
